Een kritische blik op de maatschappij

Uitbuiting, slavernij, onderdrukking,… Termen die we allemaal eigenlijk wel kennen. Maar wat als we deze termen gaan gebruiken in de huidige maatschappij? Bestaat slavernij überhaupt nog? En in welke zin worden arbeiders uitgebuit in onze samenleving? Vragen die wellicht in je zullen opkomen als je de titel leest, en het antwoord is volmondig: ja. Slavernij (met een moderne invulling), uitbuiting en onderdrukking bestaan vandaag nog altijd, ook hier in het Westen. In deze blog van vijf pagina’s neem ik jullie kort mee over de werking van onze arbeidsmarkt en hoe deze de bevolking op zijn plaats houdt binnen de samenleving. Moderne slavernij Als we denken aan het woord slavernij, beelden we ons slaven in die grote blokken moeten verschuiven om piramides te bouwen, tot bloedens toe geslagen worden met de zweep, en dood neervielen op de grond tijdens deze gruwelijke taferelen. We zien soortgelijke situaties verder in de toekomst terug voorkomen tijdens WOII toen Hitler miljoenen jo

Onlangs las ik een Amerikaanse post over de huidige economie en de gevolgen van de huidige genomen maatregelen rond corona. Duizenden mensen die sterven aan het virus, anderen die lijden onder mentale stress en druk, etc. Kortom, maatregelen die worden genomen om prioritair de economie draaiende te houden, maar zonder rekening te houden met wat de bevolking net nodig heeft om door deze crisis heen te geraken. Een voorbeeld Werknemers die niet van thuis uit kunnen werken, moeten zich begeven op de werkvloer en lopen zo het risico om besmet te worden en zo hun naasten bloot te stellen aan het virus. Tegelijk zijn dit meestal werknemers die ook in minder gunstige arbeidsomstandigheden moeten werken en ook lager op de sociaaleconomische ladder staan, ze hebben namelijk meestal niet 'de luxe' om van thuis uit te kunnen werken. Dit zijn dan ook jobs die, volgens maatschappelijke maatstaven, “minderwaardig” zijn zoals leerkrachten, arbeiders, bouwvakkers, winkelbediendes, sociaal werk

Vandaag neem ik jullie mee in een kort filosofisch moment. We staan stil bij een kortverhaal tussen een moeder en haar kind, een moment waarbij twee werelden volledig tegenover elkaar staan in een (op het eerste gezicht) zeer normale situatie. Niets speciaals zou je denken, althans zo dacht de moeder erover. Laten we de situatie eens van dichterbij bekijken. Moeder (M): Ik ben verdrietig, ik moet mijn kind thuishouden vanwege corona. Ik wil niet dat ze besmet wordt, maar het doet pijn omdat ik haar zo weghoud van haar vriendjes en vriendinnetjes. Ik (I): Wat vind je kleine ervan? M: Ze lijkt er niet zoveel last van te hebben. Het is nog maar de eerste dag dus we zien wel. Toen ik haar hierover aansprak zei ze ‘ik vind dat niet erg’ en ze ging verder spelen terwijl ik verstomd achterbleef. I: Dat vind ik wel interessant, je zegt verdrietig te zijn omdat je je kind niet naar school kan sturen, maar tegelijk vindt je kind het niet erg om niet naar school te gaan. Interessant toch? M: Ho

'Vrijheid is alleen nog een recht voor wie jonger is dan 80' (Lybaert, 28 augustus 2020). Roger Lybaert, een rusthuisbewoner die zijn gevoelens uit via een opiniestuk om een duidelijke en krachtige boodschap te delen met de wereld. Een opiniestuk over vrijheid die na lang strijden is verworven, om dan op latere leeftijd deze gewonnen vrijheid zonder tegenstribbelen terug af moeten geven. Ze zijn, zoals oude producten, out of date en worden het liefst verwijderd uit de maatschappij (Lybaert, 2020). Het is toch wel een krachtige boodschap die binnenkomt, gevuld met sterke emoties die vooral negatief zijn van aard. Ik geloof dat meerdere rusthuisbewoners, zoals meneer Lybaert, zich afgewezen voelen door de maatschappij, als oud vuil gedumpt om plaats te maken voor het nieuwe. Het illustreert vooral het pervers effect van ons huidig economisch systeem, waar als je niet produceert, je eigenlijk geen of weinig waarde hebt en dus weggestopt moet worden. Ik hoor verschillende, vo

Sommigen van jullie herkennen dit waarschijnlijk wel: het wringend gevoel wanneer je feiten en argumenten gebruikt in een gesprek, maar de ander blijft ondanks dat alles steevast vasthouden aan een ingebeelde realiteit. Zeker wanneer het aankomt op politieke en maatschappelijke kwesties komt dit wel vaker voor. Extreemrechtse politici zoals Dries van Langenhove, Donald Trump en Geert Wilders (om enkelen als voorbeeld op te noemen) zijn meerdere keren ervan beschuldigd de waarheid zo om te buigen tot een leugen die hen het beste uitkomt. Uiteraard is extreemrechts niet de enige die er niet voor terugdeinst om de bevolking te foppen met hun uitspraken, maar de ongeziene trouw die hun volgers tonen tart soms werkelijk alle verbeelding. Maar hoe komt dit eigenlijk? Wat maakt dat men zich zo sterk verzet als we hun op feiten gebaseerde informatie voorschotelen? En waar komt die ogenschijnlijk onbreekbare muur vandaan waar we telkens op botsen als we hun hiermee confronteren? Ongetwijfeld zu

Racisme en de Vlaamse cultuur in één titel? Dat kan niet anders dan kwade blikken en haatberichten verwachten, maar het is eens nodig om de Vlaamse cultuur te ‘problematiseren’. Net zoals ik er een probleem van maak wanneer ik in Venetië aan het rondlopen ben en een duif beslist om zijn poep op mij te laten vallen, zo ook maak ik er een probleem van als ik zie dat de Vlaamse cultuur als een duif zijn vuiligheid op en over anderen heen verspreidt. Racisme bestaat en we weten allemaal dat dit ernstige schade toebrengt aan de samenleving. Niet enkel worden levens vernietigd door mensen met een migratie-achtergrond toegang te weigeren tot beter betaalde jobs, degelijke woningen en scholing, maar het wekt ook agressie en frustratie in de hand. Je kan het hun moeilijk kwalijk nemen als ze in opstand komen na jarenlange onderdrukking, iets wat we vandaag meer en meer zien gebeuren: ‘black lives matter’, jongeren met een migratieachtergrond, activisten en bezorgde burgers komen meer en meer