Een kritische blik op de maatschappij

We worden bijna dagelijks heen en weer geslagen tussen links en rechts. Vooral online krijgen we het ene propagandabericht na de andere voor onze neus geserveerd met zelden enige nuance. Deze berichten focussen zich voornamelijk ook op het culturele van hun partij waarbij het soms zo ver gaat dat etnische groeperingen tegen elkaar worden uitgespeeld. Inspelen op de gevoelens van de bevolking is hierbij het perfecte wapen die wordt gebruikt om aan populariteit te winnen. Maar waar staan deze partijen eigenlijk voor op economisch gebied? Hoe kijkt links naar de indeling van de arbeidsmarkt? Welke positie neemt rechts in over armoede? Dit zijn slechts twee voorbeeldvragen waar weinig mensen een duidelijk antwoord op kunnen geven. Je zou nochtans toch verwachten dat de bevolking weet waarvoor ze stemmen? Het lijkt erop dat slechts een kleine groep echt weet waar deze politieke stromingen voor staan, wat maakt dat een groot deel van de bevolking blindelings een politieke stroming of partij

In opdracht voor mijn herexamen sociologie schreef ik een opiniestuk over armoede. Ik heb dit opiniestuk wat aangepast zodat ik het ook met jullie kan delen in mijn blog. Politiek actie voeren gaat over veel meer dan enkel politieke partijen volgen of hun bekritiseren. Als democratische burgers moeten we vooral kritisch kijken naar onze samenleving, en vandaag bespreek ik hier hoe de maatschappij armoede in de hand werkt. Individu versus maatschappij Individueel schuldmodel Bij het individueel schuldmodel wordt er vooral gekeken naar het individu die zich in de armoede bevindt. Het individu is zelf schuldig aan zijn situatie, en het is ook aan hem om zichzelf eruit te trekken. Dit zijn de typische ‘non-deserving poor’, oftewel de slechte armen. Het beleid focust zich, in deze neoliberale individualistische samenleving, vooral op het bestraffen van deze mensen.            Negatieve sanctionering door het inperken van werkloosheidsuitkeringen doorheen de tijd. Dop wordt verminderd

We zien een angstaanjagend stijgende populariteit van extreemrechtse politici en gedragingen. Ook hier in Vlaanderen wint Vlaams Belang steeds meer grond. Extreem gedrag wordt steeds meer de norm, racisme wordt meer getolereerd door dit te verbergen in goed uitgeschreven teksten, cruciale mensenrechten worden uitgehold, kortom een ware nachtmerrie staat ons te wachten als dit zo doorgaat. We hoeven ook niet ver te kijken, Hongarije en Polen hebben al een extreemrechts beleid weten door te voeren. Vandaag werp ik een blik op Hongarije, en hoe de extreemrechtse premier Viktor Orbán de Hongaarse bevolking letterlijk heeft omgevormd tot slaven van het systeem. Een mustread voor Vlaams Belang sympathisanten en alle anderen die zich verzetten tegen extreemrechts. Enter: de “slave law” De slave law, oftewel een amendement van de huidige arbeidswet in Hongarije. Dit amendement staat bedrijven toe om werknemers 400 extra uren per jaar te laten werken, wat neerkomt op zes werkdagen per week.

Het was zaterdag 1 augustus 2020, ik was net klaar met werken toen ik kennis nam van een bericht op sociale media. Een update over de huidige situatie en aantal besmettingen betreffende het virus Covid-19 in de gemeente Houthalen-Helchteren. Een gemeente waarin ik net als vele andere ben opgegroeid. Een Limburgse mijngemeente rijkelijk gekleurd door mensen met verschillende migratieachtergrond. Diversiteit typeert deze gemeente en daar ben ik zeer trots op. Het bericht dat ik te zien kreeg was helaas gewikkeld in een kleedje van racisme. De boodschap was een goed verbloemde veralgemening, specifiek gericht naar de Italiaanse, Spaanse, Marokkaanse en Turkse gemeenschap van Houthalen-Helchteren. ‘Dog whistling’ is de juiste term. Het gaat hier eigenlijk over een zoveelste uithaal, vandaar ook deze open brief. Ook wij maken deel uit van ‘hier’ Ik kan u niet omschrijven hoe zwaar mijn lichaam aanvoelt. De druk in mijn borstkas die ik gisteren voelde, en zelfs nu op het moment dat ik di