Een kritische blik op de maatschappij

Vandaag neem ik jullie mee in een kort filosofisch moment. We staan stil bij een kortverhaal tussen een moeder en haar kind, een moment waarbij twee werelden volledig tegenover elkaar staan in een (op het eerste gezicht) zeer normale situatie. Niets speciaals zou je denken, althans zo dacht de moeder erover. Laten we de situatie eens van dichterbij bekijken. Moeder (M): Ik ben verdrietig, ik moet mijn kind thuishouden vanwege corona. Ik wil niet dat ze besmet wordt, maar het doet pijn omdat ik haar zo weghoud van haar vriendjes en vriendinnetjes. Ik (I): Wat vind je kleine ervan? M: Ze lijkt er niet zoveel last van te hebben. Het is nog maar de eerste dag dus we zien wel. Toen ik haar hierover aansprak zei ze ‘ik vind dat niet erg’ en ze ging verder spelen terwijl ik verstomd achterbleef. I: Dat vind ik wel interessant, je zegt verdrietig te zijn omdat je je kind niet naar school kan sturen, maar tegelijk vindt je kind het niet erg om niet naar school te gaan. Interessant toch? M: Ho

'Vrijheid is alleen nog een recht voor wie jonger is dan 80' (Lybaert, 28 augustus 2020). Roger Lybaert, een rusthuisbewoner die zijn gevoelens uit via een opiniestuk om een duidelijke en krachtige boodschap te delen met de wereld. Een opiniestuk over vrijheid die na lang strijden is verworven, om dan op latere leeftijd deze gewonnen vrijheid zonder tegenstribbelen terug af moeten geven. Ze zijn, zoals oude producten, out of date en worden het liefst verwijderd uit de maatschappij (Lybaert, 2020). Het is toch wel een krachtige boodschap die binnenkomt, gevuld met sterke emoties die vooral negatief zijn van aard. Ik geloof dat meerdere rusthuisbewoners, zoals meneer Lybaert, zich afgewezen voelen door de maatschappij, als oud vuil gedumpt om plaats te maken voor het nieuwe. Het illustreert vooral het pervers effect van ons huidig economisch systeem, waar als je niet produceert, je eigenlijk geen of weinig waarde hebt en dus weggestopt moet worden. Ik hoor verschillende, vo