Door de ogen van een kind

Vandaag neem ik jullie mee in een kort filosofisch moment. We staan stil bij een kortverhaal tussen een moeder en haar kind, een moment waarbij twee werelden volledig tegenover elkaar staan in een (op het eerste gezicht) zeer normale situatie. Niets speciaals zou je denken, althans zo dacht de moeder erover. Laten we de situatie eens van dichterbij bekijken.

• Moeder (M): Ik ben verdrietig, ik moet mijn kind thuishouden vanwege corona. Ik wil niet dat ze besmet wordt, maar het doet pijn omdat ik haar zo weghoud van haar vriendjes en vriendinnetjes.

• Ik (I): Wat vind je kleine ervan?

• M: Ze lijkt er niet zoveel last van te hebben. Het is nog maar de eerste dag dus we zien wel. Toen ik haar hierover aansprak zei ze ‘ik vind dat niet erg’ en ze ging verder spelen terwijl ik verstomd achterbleef.

• I: Dat vind ik wel interessant, je zegt verdrietig te zijn omdat je je kind niet naar school kan sturen, maar tegelijk vindt je kind het niet erg om niet naar school te gaan. Interessant toch?

• M: Hoezo vind je dit interessant?

Op het eerste gezicht lijkt hier weinig tot niets aan de hand. Een moeder die bezorgd is over haar kind en daarop verdriet ervaart. Toch schuilt er hier een moment van onschatbare waarde.

•  I: Ik vind het interessant omdat jij, als volwassene, en zij, als kind, heel anders naar deze situatie en de wereld kijken. Als moeder heb jij meer ervaring, kennis en inzicht over de wereld, je hebt je rugzak al goed gevuld en het is met al deze informatie dat je de wereld waarneemt. Je kind is nog relatief nieuw in de wereld, heeft nog zeer weinig ervaring en heeft dus veel minder in haar rugzakje. Jullie gedrag, en vooral de manier hoe jullie tegen dezelfde situatie aankijken, is zo anders en dat vind ik boeiend. We zijn het gewoon om rationeel naar de wereld te kijken, vertrekkend met onze eigen rugzak, maar het is fascinerend om de wereld eens te bekijken doorheen de ogen van je kind. Hoe ervaart zij de wereld? Welke gedachten gaan er door haar hoofd? Hoe voelt ze zich daarbij? Wat ik hiervan opmaak is dat ze zich amper zorgen maakt en ervan geniet om niet onder druk te worden gezet om iets te gaan doen. De luxe om gewoon thuis te zijn, in de veilige omgeving waar ze niet constant wordt gevraagd om iets te doen of gedwongen te worden om in contact te komen met andere kinderen.

• M: Ik denk dat ze er ook zo over denkt, ze is heel onbezorgd en zonder zorgen. In tegenstelling tot mij…

We oordelen vanuit onze ervaringen in reactie op de wereld. In het verhaal horen we vooral een bezorgde moeder, verdrietig om wat er gebeurt in de wereld en de wil om koste wat het kost haar kind te beschermen. Aan de andere kant hebben we het kind, onbezorgd over het lot waar haar moeder zo bezorgd om is en alleen maar denkt aan welke avonturen haar die dag te wachten staan.

Als volwassenen zijn we er vooral van overtuigd dat we het wel beter weten, maar de onschuld van een kind kan verfrissend en zelfs leerzaam zijn. Het is een kans om stil te staan over hoe verschillend wij kijken naar dezelfde wereld. Wie van de twee heeft het bij het rechte einde? Degene die zich zorgen maakt om de situatie of de ander die verder kan spelen alsof er niets aan de hand is? Wie is er het kind en wie is de volwassene? Deze vragen lijken me irrelevant en zelfs overbodig, want het gaat hier over twee verschillende visies die elkaar kruisen en niet wie hier beter is dan de ander.

Waar het om gaat is het volgende: sta eens stil bij waar je je zoal zorgen om maakt, en bekijk dan diezelfde zorgen eens door de ogen van een kind. Hoe relatief zijn die zorgen? Hoe sta je er dan tegenover? Je kan zeggen ‘ja, maar…’ en je volgend argument staat al klaar, alsof het ondenkbaar is om je een wereld voor te stellen zonder zorgen. Een wereld waar je mag gaan spelen en ravotten, ongehinderd door al de obstakels die er misschien op je pad zullen liggen. Maar daag jezelf uit, stap af van dit denken, maak je rugzak wat leeg (al is het maar voor heel even) en gun jezelf eens een moment om zonder deze ‘volwassen’ oordelen te kijken naar de wereld. Kijk er eens naar door de ogen van een kind, door de ogen van iemand die nog niet is volgestopt met problemen en besmet met ‘volwassen’ kritiek.

Is dat niet één van de mooiste geschenken die je als ouder kan krijgen? Zien hoe je evenbeeld zorgeloos door het leven lijkt te gaan, en je de mogelijkheid geeft om hetzelfde te doen? Koester dit moment, en herinner elkaar eraan om dit gevoel nooit los te laten, om af en toe eens te kijken door de ogen van een kind.