Vaarwel mijn groene buur

Vaarwel mijn groene buur, mijn vriend

 

Het is ongelooflijk, de pijn in mijn hart. Een bloedend hart, met het uitzicht die ik zie.

Twee jaar lang woonden we naast elkaar, en ik heb je te weinig te gewaardeerd. Je maakte teveel rommel met je vallende bladeren, onkruid overheerst de oprit, ongedierte vond soms zijn weg hier binnen.                                                                                 

Ik heb je vaak vervloekt, weg gewenst.                               

Awel, nu is het zover. Je bent weg, heengegaan. Mijn wens is in vervulling gegaan, dus waarom voel ik me nu zo leeg zonder jou?

Het is misschien de manier waarop, je bent namelijk niet zomaar weggegaan omdat ik dit wou. Je bent vermoord, kort en klein gewiekt met die grote machines waar je niet tegenop kon. Een onbegonnen strijd, een verloren strijd.

Met vol ongeloof zag ik het voor mijn ogen gebeuren, een prachtig stukje natuur naast mijn deur, weg op een paar uur. Jaren gaf je ons zuurstof en schaduw, maar je was ook een thuis was voor een heleboel andere wezens. Ik vrolijkte elke keer op als ik de blauwe vlinders zag flapperen, de vogels hoorde zingen, de kat ravotten,…

Allemaal weg, gedaan, kwijt voor altijd

Op het moment dat ik dit schrijf, ontsnap ik niet aan het hypocriete gevoel dat ik met mij meedraag. Het stukje grond waar ik op leef, op woon, was ooit ook zoals jij mijn vriend. Hoe durf ik zo om je te rouwen, terwijl ik leef op het lijk van je vroegere buren?

Ik krijg dit gevoel niet van mij afgeschud, de afschuw voor ons huidige systeem. Een systeem zo sterk gefixeerd om elk stukje land te claimen voor zichzelf, het ontnemen van anderen hun thuis, het verjagen van andere levende wezens, zodat we onszelf kunnen bedelven onder het kapitaal.

Ik vraag me af, groene buur, of er iemand om je zal rouwen? Of er anderen zijn die voor jou en je soortgenoten opkomt? Ik zie anderen zich vooral zorgen maken over banale zaken zoals elkaar lastigvallen over het wel of niet dragen van een mondmasker, zwarte piet of standbeelden die eigenlijk allang weg moesten, klagen dat men niet op vakantie kan gaan dit jaar,…

Waar is de frustratie en verdriet te vinden voor jou, groene buur en de anderen? Want je bent niet alleen mijn groene buur, maar van heel de wereld. Was, want je bent er niet meer, en ik liet je in de steek.

Ergste van al, mijn leven gaat door. Ik sta niet stil, noch kan ik je terughalen. Het huidige systeem staat het ons niet toe om jullie te redden. Enkele individuen en groepen doen hun best om jullie te beschermen, maar wat kunnen wij doen tegen dit kapitalistisch systeem? Wat kunnen wij doen tegen deze hebzuchtige ziekte van de mens? Een ziekte erger dan Covid-19, of elk ander soort virus of bacterie, onze hebzucht wordt onze val, onze teloorgang…

Mijn groene buur, mijn vriend, in de naam van mijn medemens, het spijt me. Ik huil om je, rouw om je, maar wat kan ik nog voor je doen? Wat kunnen wij nog doen voor de anderen? Hoe gooien we onze huidige levensstijl omver, zodat we terug in vrede kunnen samenleven?

Ik heb geen idee, maar ik blijf zoeken naar het antwoord. Maar voor nu, oude vriend, wil ik zeggen ‘het ga je goed’. Maar het is een leugen, ik weet wel beter…